ปักกิ่ง: เมืองในฝันของคนบ้าหนังจีน (ท่องเที่ยวเดือนเมษายน 2008)

ตั้งแต่จำความได้ ฉันโตมากับหนังจีน หนังที่ฉายผ่านจอทีวีไทยในยุคที่ใครๆ ก็ต้องเคยผ่านตา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวของจอมยุทธ์พเนจร วีรบุรุษกู้ชาติ หรือศึกชิงบัลลังก์ ฉันดูทุกเรื่องแบบเอาเป็นเอาตาย จนบางครั้งรู้สึกว่าเข้าใจลำดับราชวงศ์จีนได้แม่นยำกว่าประวัติศาสตร์ไทยเสียอีก

หมิง, ชิง, ฮั่น, หยวน, มองโกล, จิ๋น… แม้แต่ยุคของซุนยัดเซ็นและเหมาเจ๋อตุง ทุกอย่างวนเวียนอยู่ในหัวเหมือนภาพจากหนังที่ยังคงฉายซ้ำไม่รู้จบ แต่สิ่งที่ทำให้ฉันสับสนที่สุดไม่ใช่ประวัติศาสตร์หรอก หากแต่เป็นเหล่าตัวละครจากนิยายกำลังภายในที่ถูกนำมาผสมปนเปในหนังหลายเรื่อง ก๊วยเจ๋ง, เตียบ่อกี้, เอี้ยก้วย—พวกเขาต่างมีภารกิจกู้ชาติ ชิงบัลลังก์ และต่อสู้เพื่อความยุติธรรม จนฉันเองเผลอคิดไปหลายครั้งว่าพวกเขาเคยมีตัวตนอยู่จริง

แต่เมื่อวันหนึ่งหนังจีนเริ่มหายไปจากจอ เวลาก็พัดพาฉันออกห่างจากโลกที่คุ้นเคย ฉันเริ่มลืมเลือนรายละเอียด ลืมแม้แต่ความรู้สึกตื่นเต้นที่เคยมีเมื่อดูฉากประลองยุทธ์ หรือเมื่อได้เห็นภาพพระราชวังต้องห้ามในหนังประวัติศาสตร์

ดังนั้น ฉันจึงตัดสินใจเดินทางไปปักกิ่ง—เมืองที่เป็นฉากหลังของเรื่องราวเหล่านั้นด้วยตัวเอง

ฉันไม่ได้มองหาทริปเชิงลึกเพื่อสัมผัสวัฒนธรรมแบบนักเดินทางตัวยง ไม่ได้ต้องการแทรกซึมเข้าไปในชีวิตของผู้คนในท้องถิ่นอย่างจริงจัง เป้าหมายของฉันเรียบง่ายกว่านั้นมาก ฉันแค่อยากเดิน… เดินไปในเมืองที่เคยเห็นในหนัง เดินตามรอยเรื่องราวที่เคยหลงใหล และใช้เวลากับสถานที่ต่างๆ แบบที่ฉันต้องการ ไม่ต้องเร่งรีบ ไม่ต้องทำตามกำหนดการใคร

นี่ไม่ใช่การเดินทางเพื่อค้นหาตัวเองหรอก—แต่เป็นการเดินทางเพื่อเติมเต็มบางอย่างในใจที่ขาดหาย

และฉันก็พร้อมแล้ว ที่จะออกเดินทางไปปักกิ่ง