Nim Journey

ตื่นเช้ามาพร้อมความรู้สึกที่ไม่ต่างจากเมื่อวานเท่าไหร่ คือยังเบื่ออาหารอยู่ดี แต่ร่างกายที่ต้องใช้พลังงานมากบนเส้นทางที่สูงขึ้นทุกวัน ก็ทำให้ต้องฝืนวางแผนจัดสรรมื้อกินให้อยู่ในจุดที่ “พอกลืนลงได้” มากกว่าจะ “อยากกิน”

มื้อเช้า วันนี้เบสิกสุด ๆ — ข้าวไข่ดาว ธรรมดาแต่ปลอดภัยกับกระเพาะ
กลางวัน อาศัยพลังจากมาม่าเกาหลีเผ็ด ๆ ที่หาได้ไม่ยากตามทีเฮ้าส์ระหว่างทาง พอจะช่วยกระตุ้นให้รู้สึกอยากอาหารขึ้นมาหน่อย
เย็น ยังคิดไม่ออก เดินคิดวนไปมาว่าจะกินอะไรดีระหว่างทาง สุดท้ายก็ยังไม่มีคำตอบ

การเดินวันนี้ไม่ได้หนักมาก กับระยะทางราว 9 กิโลเมตร เส้นทางราบยาว ๆ มีเนินน้อย ๆ พอให้กล้ามเนื้อได้ยืดบ้างเป็นระยะ เดินแล้วรู้สึกง่วงนิด ๆ แต่ก็ดีต่อใจ เพราะได้ฝึกความอึด ความทนอีกวัน

วิวระหว่างทางยามเช้าเปิดตัวอย่างโดดเด่นด้วยยอด Kyashar ที่สูงถึง 6,769 เมตร ยืนทะมึนอย่างสง่างามท่ามกลางฟ้าปลอดโปร่ง แสงแดดอ่อน ๆ สะท้อนกับหิมะบนยอดเขาจนแวววาวราวกับเพชรที่ลอยอยู่กลางท้องฟ้า เป็นภาพที่ทำให้หัวใจเงียบลงอย่างไม่รู้ตัว

แต่พอสายหน่อย เมฆก็เริ่มทยอยลอยมาปกคลุมยอดเขาทีละนิดทีละหน่อย จนความคมชัดในความงามเมื่อเช้าค่อย ๆ จางหายไปในม่านสีเทา รู้สึกเสียดายอยู่ลึก ๆ ที่แสงช่วงบ่ายไม่สดใสเท่าที่หวังไว้ แต่ก็ยังดีกว่าวันก่อน ที่ทั้งวันฟ้ามืดครึ้มไร้ช่องแสง

และในความเสียดายเล็ก ๆ นั้น ก็ได้เรียนรู้อีกครั้งว่า…
ไม่มีอะไรได้ดั่งใจเราทุกอย่าง
ในทุกก้าวบนเส้นทางนี้ เราทำได้เพียง ยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างเต็มใจ และมองมันด้วยหัวใจที่เบิกบาน ไม่ว่าจะเป็นฟ้าใส หรือฟ้าหม่น

เพราะสุดท้าย… ความสุขอาจไม่ได้อยู่ที่วิวตรงหน้าเสมอไป แต่อยู่ที่สายตาและหัวใจของเราที่เลือกจะมองมันต่างหาก

วันนี้เริ่มรู้สึกว่า “เข้าที่เข้าทาง” กับการเดินบนเส้นทางสายนี้มากขึ้น เริ่มชินกับน้ำหนักเป้ จนแบกเป้สีฟ้าใบเดิมเองได้โดยไม่รู้สึกว่าเป็นภาระ ก่อนจะถึงที่พักที่ Thangnak (4,350 เมตร) เราแวะชมวัดเล็ก ๆ ริมหน้าผา ระหว่างทาง คล้ายกำลังบอกว่า “ยังมีศรัทธาเล็ก ๆ ซ่อนอยู่กลางเส้นทางอันยาวไกล”

เส้นทางช่วงบ่ายลัดเลาะเลียบลำน้ำ Hinku Drangka ท่ามกลางทิวทัศน์เปิดโล่ง เส้นทางเดินไปตามธารน้ำเล็ก ๆ ที่ตัดผ่านเบื้องหน้าเป็นสาย ๆ จนกระทั่งเดินมาถึงเชิงเขา จุดพักคืนนี้คือที่พักชื่อ Sona ซึ่งอยู่ปลายสุดของหมู่บ้าน Thangnak — หมู่บ้านกลางหุบเขาที่ตั้งอยู่ระหว่างธารน้ำแข็ง Mera Glacier ด้านหนึ่ง และผาหินสูงชันอีกด้านหนึ่ง

ถึงวันนี้จะยังเบื่ออาหารอยู่ แต่หัวใจก็เริ่มอิ่มกับสิ่งที่เห็น สิ่งที่ได้เรียนรู้ และความสงบที่รายล้อมอยู่รอบตัว มื้อเย็น ที่เดินคิดมาทั้งวันว่าจะกินอะไรดี สุดท้ายก็จบลงที่ “ดาลบัต” — อาหารจานหลักของนักเดินเขา ที่ดูเรียบง่ายแต่ให้พลังงานครบถ้วน ข้าวร้อน ๆ กับแกงถั่วเละ ๆ เครื่องเคียงผักต้ม และบางครั้งก็มีแกงมันฝรั่งรสอ่อน ๆ เสริมมาเล็กน้อย

มันอาจไม่ใช่อาหารที่น่าตื่นเต้น แต่ในยามที่ร่างกายเหนื่อยล้า ดาลบัตที่เรียบง่ายบอกความเพียงพอของชีวิตที่ไม่จำเป็นต้องการอะไรที่มากมาย “แค่พอเพียง ก็เพียงพอแล้ว”

บางที… ความอิ่มของชีวิตก็ไม่ได้มาจากรสชาติในปาก แต่มาจากการยอมรับสิ่งรอบตัวอย่างเต็มใจ
ยอมรับฟ้าหม่น ยอมรับความเหนื่อย และยอมรับดาลบัตอย่างมีความสุข