Nim Journey

หลังจากเมื่อวานตอนเย็นมาถึงที่นี่แล้วครั้งหนึ่ง ด้วยความตั้งใจจะขึ้นไปชมวิวเมืองซานติอาโก ประเทศชิลี จากจุดชมวิวที่มองเห็นเทือกเขาแอนดีส (Andes Mountains) ที่ทอดตัวยาวขนานผ่านเมืองไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

แต่เมื่อไปถึงกลับพบว่ารถราง (funicular) ที่ใช้พานักท่องเที่ยวขึ้นสู่ยอดเขาเสีย ทุกคนต้องต่อคิวรอรถบัสซึ่งมีเพียงคันเดียวที่จัดมาแทน หรือไม่ก็เหมาแท็กซี่ขึ้นไปเอง ฉันยืนรอคิวรถบัสอยู่นานมาก จนในที่สุดก็ถอดใจ ไม่อยากเสียเวลา ก็เลยตัดสินใจกลับ แต่พอกลับมาถึงที่พักกลับรู้สึกเสียดายอย่างบอกไม่ถูก คิดในใจว่า…มาถึงทั้งที น่าจะขึ้นไปดูซะหน่อย

ในหัวนึกเปรียบเทียบกับรูปปั้นพระเยซูที่บราซิลว่า ถ้าได้ไปที่นั่นในอนาคต จะได้รู้สึกภาคภูมิใจว่าเคยมายืนอยู่แทบเท้าพระแม่มารีด้วยเหมือนกัน ทั้งสองที่คล้ายกันในความรู้สึก (แม้จะคิดเองเออเองก็ตาม) คืนนั้นเลยตัดสินใจแน่วแน่ว่า…เช้าพรุ่งนี้ ก่อนออกเดินทางต่อ จะต้องขึ้นไปให้ถึงยอดเขาให้ได้

---

เช้าตรู่วันนี้ฉันมายืนอยู่ตรงปากทางขึ้นสู่ยอดเขาซานคริสโตบัล (Cerro San Cristóbal) เป็นครั้งที่สอง

รถรางก็ยังเสียเหมือนเดิม รถบัสยังไม่เปิดให้บริการจนกว่าจะสิบโมง และรถแท็กซี่ก็ยังไม่โผล่มาสักคัน  ฉันลองถามผู้คนที่เดินผ่านไปมา ส่วนใหญ่แนะนำให้เดินขึ้นเขาไปเลย

เอาเข้าจริง…มองขึ้นไปก็คิดว่าน่าจะเดินไหว เพียงแค่ไม่ค่อยมั่นใจเส้นทางเท่าไร เลยลอง search Google Maps ดู ปรากฏว่าแอปบอกว่าต้องใช้เวลาเดินเกือบ 2 ชั่วโมง ซึ่งดูจะนานเกินจริง เพราะเมื่อวานตอนเย็นฉันก็เจอมากับตัวว่า Google บอกทางผิด มีเส้นทางลัดที่ใช้เวลาน้อยกว่ากันเยอะ

สุดท้ายเลยลองเสี่ยงตัดสินใจเดินขึ้นไปดู หวังว่าถ้าเดินตามเส้นหลักคงพอเจอป้ายบอกทาง หรืออย่างน้อยก็ตามหลังคนที่ดูเหมือนจะไปทางเดียวกัน

การเดินขึ้นเขา…กับการหลงตั้งแต่โค้งแรก

เมื่อตัดสินใจเดินแล้ว ฉันก็รีบก้าวไป แต่ Google Maps ทำให้สับสนตั้งแต่เลี้ยวแรก จนต้องปิดเครื่องแล้วพึ่งสัญชาตญาณตัวเองแทน มีผู้คนเดินริมถนนอยู่บ้าง บางคนดูเหมือนมาเดินออกกำลังตอนเช้า บางคนเลี้ยวเข้าทางแคบๆ ที่ดูจะพาไปบนเส้นทางลัด ฉันพยายามจะวิ่งตามเพื่อถาม แต่พวกเขาเดินเร็วมาก และหายลับตาไปอย่างรวดเร็ว

ฉันเลยตัดสินใจเดินตามเส้นทางลูกรังที่ดูเหมือนจะพาขึ้นเขา ทั้งที่ทางค่อนข้างชัน และความกังวลเรื่องเวลาทำให้ยิ่งต้องเร่งฝีเท้า เพราะกลัวว่าจะกลับมาไม่ทันขึ้นเครื่องต่อไปสนามบินในช่วงบ่าย ยิ่งเดินก็ยิ่งเหนื่อย และช่วงนั้นก็ไม่มีใครผ่านไปมาเลยแม้แต่คนเดียว จนเริ่มรู้สึกกังวลใจ

โชคชะตา…หรือพระแม่ส่งมา?

ขณะยืนรีๆรอๆ มองหาทางขึ้น ก็เจอกับผู้หญิงคนหนึ่งเดินสวนขึ้นมาพอดี ฉันรีบวิ่งเข้าไปถามว่าใช่ทางที่จะขึ้นไปที่รูปปั้นพระแม่มารีหรือเปล่า คุยกันไม่รู้เรื่อง จนต้องควักมือถือออกมาแปลภาษา ทั้งใช้คำ ทั้งใช้ภาพ ในที่สุดเธอก็เข้าใจ แล้วบอกว่า “ใช่ ทางนี้แหละ”

ฉันถามต่อว่าเธอกำลังจะไปที่นั่นใช่ไหม เธอพยักหน้า ฉันเลยขอเดินตามไปด้วย

เดินตามครูพละชื่อ “มารี”

เธอเดินช้าๆ แต่มั่นคง หลังตรง ไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อย แม้ทางจะชันมาก ขณะที่ฉันเองแทบจะคลานตาม เหงื่อแตก ใจเต้นแรง ต้องรีบก้าวเพื่อให้ทัน เพราะกลัวเธอจะหายไปเหมือนคนแรกที่เจอ

ทางยังคงเงียบสงบ ไม่มีผู้คนเดินผ่านเลย มีเพียงเราแค่สองคนเท่านั้น จนกระทั่งเห็นป้ายบอกทางสู่จุดชมวิวเริ่มปรากฏขึ้นมา

ฉันต้องขอนั่งพักที่เก้าอี้ริมทาง พร้อมบอกว่าเธอจะไปก่อนก็ได้ แต่เธอกลับยืนรอ รอให้ฉันลุกขึ้น แล้วเดินต่อไปด้วยกัน

อาจเพราะความกังวลหายไป และแน่ใจในเส้นทางแล้ว ทำให้รู้สึกเบาขึ้น เดินไหวขึ้น เวลาก็ยังพอมี เราเดินไปอีกไม่นานก็มาถึงยอดเขา

เธอชี้ให้ดูรูปปั้นพระแม่มารีขนาดใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ก่อนจะพาฉันไปยังจุดชมวิว แล้วจึงขอตัวกลับ โดยบอกผ่าน Google Translate ว่าต้องรีบกลับไปทำงานเพราะสายแล้ว

ฉันถามว่าเธอทำงานอะไร เธอยิ้มแล้วบอกว่าเป็นครูพละ สอนอยู่ที่โรงเรียนไม่ไกลจากที่นี่ ก่อนจะร่ำลากัน ฉันถามชื่อเธออีกครั้ง

“มารี” เธอตอบ

…

มารี ครูพละผู้พาฉันเดินขึ้นเขามาถึงจุดสูงสุดของซานติอาโก และทิ้งความประทับใจเอาไว้ที่ปลายทาง

ฉันยืนมองตามเธอเดินจากไป แล้วนึกขึ้นมาได้—โอ้…พระแม่มารีส่ง “มารี” มารับ กลัวฉันจะถอดใจไม่ขึ้นไปขนาดนี้เชียวหรือ?

บางที…การที่ฉันต้องเดินขึ้นเขาเองในวันนี้ อาจไม่ใช่เพราะความผิดพลาดของระบบขนส่ง แต่อาจเป็น “ทางที่เหมาะกับฉัน” ที่พระแม่มารีตั้งใจให้เป็นก็ได้

หลังจากเดินชมวิวอยู่พักใหญ่ บรรยากาศบนยอดเขาในยามเช้า แม้จะไม่แจ่มชัดเท่ายามบ่าย แต่กลับสงบ งดงาม และเต็มไปด้วยความหมาย

เมื่อเดินลงเขาก็ง่ายขึ้น ฉันค่อยๆ เดินตามทางลงสู่ประตูด้านหลัง ไม่นานก็มาถึงเชิงเขา จากนั้นก็นั่งรถไฟใต้ดินกลับไปเก็บของ เพื่อเตรียมตัวเดินทางสู่จุดหมายต่อไป—ปาตาโกเนีย