Nim Journey

ครบหนึ่งรอบเต็มๆ แล้วสำหรับเส้นทาง Ring Road ที่โอบล้อมประเทศไอซ์แลนด์ เราขับรถมากว่า 1,300 กิโลเมตร ลัดเลาะผ่านภูเขา ทะเลสาบ น้ำตก ธารน้ำแข็ง และทุ่งลาวาเก่า ทั้งในวันที่แดดอุ่นจับใจ และวันที่ลมแรงจนต้องก้มหน้าฝ่าฝน ไม่มีหิมะสักหยาด — เพราะเรามาในช่วงปลายฤดูร้อน อากาศเริ่มเย็นลงเรื่อย ๆ โดยเฉพาะเมื่อเทียบกับวันแรกที่เรายังตื่นเต้นกับลมหายใจอุ่น ๆ ของเมืองใต้ขอบฟ้าเหนือ

วันนี้เราตื่นเช้ากว่าปกติ (ตั้งใจไว้อย่างนั้นนะ) เพราะหวังว่าจะมีเวลาสำหรับเดินเล่นในเรคยาวิกช่วงบ่าย แต่สุดท้าย… ก็ยังออกจากที่พักเกือบ 11 โมงเหมือนเดิม — นิสัยนักเดินทางที่หยุดไม่ได้เมื่อเจอวิวสวยข้างทาง ไหนจะหยุดถ่ายรูป วิ่งตากฝน ฝ่าลมหนาว หรือแค่ยืนมองทุ่งหญ้าที่ไหลลื่นราวทะเลเขียว พาให้เราค่อยๆ ล่องลอยกลับเข้าสู่เมืองหลวงอย่างเชื่องช้า

เมื่อมาถึงเรคยาวิก เรามีเวลาแค่เดินถ่ายรูปเบาๆ ก่อนจะมุ่งหน้าไปยัง Blue Lagoon — จุดหมายปลายทางสุดท้ายที่เราหมายมั่นไว้ตั้งแต่เริ่มทริป ว่าจะต้องไปแช่น้ำแร่ร้อนๆ ท่ามกลางอากาศเย็นฉ่ำ เพื่อให้ร่างกายและหัวใจได้ผ่อนคลายปิดท้ายอย่างสุนทรีย์

แต่ทันทีที่เลี้ยวเข้าไปในลานจอดรถ ความจริงก็ปรากฏ… รถทัวร์ รถแคมป์ รถแวน จอดเรียงแน่นขนัด — เหมือนกับดักดูดนักท่องเที่ยวทั่วโลกเข้าสู่บ่อแร่กลางลาวา ความตื่นเต้นถูกสกัดกั้นอย่างแรงเมื่อเรารู้ว่า…

“Fully Booked ค่ะ…”

ไม่เหลือรอยยิ้ม เราถอดเสื้อว่ายน้ำกลับใส่กระเป๋า เดินออกมาแบบตัวเกร็งๆ ตาก็ยังชำเลืองมองผู้โชคดีที่กำลังเดินเข้าไปในบ่อน้ำร้อนด้วยสีหน้าสุขสบาย มันช่างบาดใจยิ่งนัก

แต่เอาเข้าจริง… ถ้าย้อนมองทริปนี้ทั้งหมดแล้ว เราได้มากกว่าที่หวังไว้เยอะเลย
ฟ้าเปิดแทบตลอดทาง
ได้ปีนเขา เดินบนหญ้ามอสที่นุ่มราวพรมวิเศษ
ได้ยืนเงยหน้ามองแสงเหนือเต้นระบำเหนือขอบฟ้า
ได้ฟังเสียงลมหายใจของปลาวาฬกลางทะเล
และได้สัมผัสความเงียบงามของไอซ์แลนด์ในแบบที่ใครๆ ก็บอกว่า “มันเปลี่ยนคุณได้”

แม้จะพลาดจุดจบที่แสนสุนทรีย์อย่าง Blue Lagoon
แต่การเดินทางรอบเกาะเล็กๆ แห่งนี้
ก็ได้กลายเป็นวงกลมสมบูรณ์ที่เต็มไปด้วยเรื่องราวและความทรงจำ

บางที… ความไม่สมบูรณ์แบบนี่แหละ
ที่ทำให้เราจำมันไม่ลืม