ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เราจะพบเห็นผู้คนที่มีหน้าตาแบบชาวเอเชียในดินแดนอันห่างไกลเช่นนี้ แม้ว่าที่นี่จะอยู่ภายใต้การปกครองของรัสเซีย ดินแดนทุ่งหญ้าแห่งนี้เคยเป็นส่วนหนึ่งของจักรวรรดิมองโกลในยุครุ่งเรือง เมื่อมองโกลเสื่อมอำนาจลงและรัสเซียทางตะวันตกสามารถปลดแอกจากข่านมองโกลได้ รัสเซียจึงเริ่มขยายอิทธิพลเข้าสู่ดินแดนทางตะวันออก ซึ่งเต็มไปด้วยทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ เป้าหมายคือการครอบครองพื้นที่ให้มากที่สุด
แม่ค้าพื้นเมืองเดินลัดเลาะไปตามขบวนรถไฟคคี้ยว ขายของให้ผู้โดยสารที่เดินทางผ่านแม่น้ำหลายสาย ขบวนรถไฟทอดตัวยาวผ่านป่าสน สถานีแล้วสถานีเล่า สลับกันไปอย่างต่อเนื่อง ทุกจุดแวะพักเป็นโอกาสให้ได้เห็นภาพชีวิตของผู้คนและวัฒนธรรมที่แตกต่างกันไปตามเส้นทาง
ไซบีเรียมีบทบาทสำคัญในประวัติศาสตร์รัสเซีย เป็นที่รู้จักในฐานะอาณานิคมอันไกลโพ้นของเหล่าผู้ถูกเนรเทศ ในยุคซาร์เรืองอำนาจ ดินแดนแห่งนี้เป็นค่ายกักกันอันเย็นยะเยือกสำหรับนักโทษการเมือง ผู้หลบหนีจากกฎหมาย ผู้มีแนวคิดทางศาสนาแตกต่าง เชลยสงคราม อาชญากรตั้งแต่โจรผู้ร้ายอุกฉกรรจ์ไปจนถึงนักต้มตุ๋น รวมถึงคนยากจนและขอทานที่ถูกตราหน้าว่าเป็นบุคคลไม่พึงปรารถนาในสังคมรัสเซียยุโรป
Irkutsk Sost – สถานีของลุงนิโคไล
เวลาที่มอสโกตอนนี้ 15:43 น. ลุงนิโคไลถึงบ้านแล้ว ฉันกับคุณปาเยต์ช่วยกันถือของส่งลุงไปจนถึงหน้าประตู ญาติของลุง 2-3 คนมายืนรอต้อนรับอยู่ที่ชานชาลา พวกเขาดูอบอุ่นและตื่นเต้นกับการกลับมาของลุง
ระหว่างที่เดินไปส่ง มีเสียงเจี๊ยวจ๊าวของผู้โดยสารดังขึ้น หลายคนเตือนฉันว่านี่ไม่ใช่สถานีของฉัน กลัวว่าฉันจะลงผิดสถานี ฉันยิ้มให้พวกเขาและบอกว่าฉันจะไปต่อที่ป้ายหน้า ซึ่งจะถึงสถานี Irkutsk ตามเวลาที่มอสโก 16:20 น.
หลังจากส่งลุงนิโคไลลง ฉันเดินกลับมาที่ที่นั่งของตัวเอง จัดเก็บข้าวของ และนั่งรอให้รถไฟเคลื่อนตัวไปยังจุดหมายถัดไป
คุณปาเยต์ดูซึมไปเล็กน้อย แม้ว่าเราจะรู้จักกันเพียงไม่กี่วัน แต่เรากลับคุยกันถูกคออย่างไม่น่าเชื่อ แม้ว่าจะใช้ภาษาต่างกันโดยสิ้นเชิง คุณปาเยต์ยังคงมีเส้นทางอีกยาวไกลข้างหน้า ดูเหมือนว่าเขาจะเดินทางครั้งนี้เพื่อเปลี่ยนแปลงชีวิต มากกว่าการเป็นเพียงนักท่องเที่ยว
ลุงนิโคไลเดินทางกลับบ้านเกิด แม้จะแอบเศร้าเมื่อต้องจากลูกๆ ที่มอสโก แต่เขาก็ยังมีญาติพี่น้องที่นี่รอต้อนรับด้วยความอบอุ่น
ส่วนฉัน การเดินทางครั้งนี้คือการมาเยือนและเรียนรู้ อีกไม่กี่วันข้างหน้า ฉันก็จะกลับบ้านเช่นกัน
มีเพียงคุณปาเยต์เท่านั้นที่จะไม่กลับบ้านอีกต่อไป เขาตัดสินใจเริ่มต้นชีวิตใหม่ในดินแดนที่อยู่ห่างออกไปกว่า 10,000 กิโลเมตร หนทางข้างหน้ายังคงเป็นความท้าทายสำหรับเขา เขาพยายามหาทางติดต่อฉัน แต่ด้วยข้อจำกัดของภาษาและความรู้เทคโนโลยี ทำให้ทุกอย่างดูยากขึ้นไปอีก
ฉันรู้สึกดีใจที่ได้พบเพื่อนร่วมทางเช่นคุณปาเยต์ เขาทำให้ทุกอย่างสนุกและมีชีวิตชีวา เราเหมือนเพื่อนกัน แม้ว่าเราจะสื่อสารกันได้เพียงน้อยนิด แต่เขาก็เอ็นดูฉันราวกับเป็นน้องสาว
มาถึง Irkutsk
ฉันก้าวลงจากรถไฟ สูดหายใจลึกๆ นี่เป็นอีกครั้งที่ฉันต้องเดินไปข้างหน้าเพียงลำพัง
สถานี Irkutsk เป็นสถานีขนาดใหญ่ มีผู้โดยสารลงที่นี่ไม่น้อย ฉันเลือกเดินตามฝูงชนออกไปตามแรงโน้มถ่วงของเส้นทาง เวลาบนตารางรถไฟแจ้งว่าเป็นสี่โมงเย็น แต่ความเป็นจริงที่นี่กลับเป็นเวลาสามทุ่มกว่าแล้ว ท้องฟ้ามืดสนิท บรรยากาศเงียบเหงา ต่างจากมอสโกโดยสิ้นเชิง ซึ่งเวลานี้ยังคึกคักมีชีวิตชีวา
ฉันออกจากสถานี ผ่านสายตาของเหล่าคนขับแท็กซี่และรถเมล์ที่รอรับผู้โดยสาร ฉันเลือกเดินแทนเพราะโฮสเทลที่จองไว้ไม่ได้อยู่ไกลนัก และฉันก็ได้ยินมาว่าแท็กซี่ที่นี่มักโก่งราคา ไม่อยากเสี่ยงให้ถูกหลอกง่ายๆ
ฉันเดินไปตามแผนที่ ทุกจุดเป็นไปตามเส้นทางที่วางไว้ แต่เมื่อมาถึงจุดหมาย กลับหาป้ายโฮสเทลไม่พบ มันเล็กจนแทบมองไม่เห็น ถูกซ่อนอยู่ด้านหลังอาคารอย่างที่รีวิวเคยเตือนไว้
ฉันเดินวนไปมา สอดส่ายสายตามองหา จนกระทั่งชายร่างใหญ่คนหนึ่งเดินผ่านมา ฉันไม่รอช้า รีบเข้าไปขอความช่วยเหลือ ยื่นแผนที่และชื่อโฮสเทลให้เขาดู โชคดีที่เขารู้จักและชี้ทางให้ พร้อมพาฉันไปยังตึกที่อยู่ใกล้ๆ จากนั้นกดกริ่งเรียกพนักงานมาเปิดประตู และเดินขึ้นไปส่งฉันถึงชั้นสาม
Dawson ผู้จัดการโฮสเทล พาฉันไปยังเตียงของตัวเอง ฉันล้มตัวลงพัก เปิดอินเทอร์เน็ต แต่สุดท้ายต้องนอนหิวไปทั้งคืน เพราะไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เที่ยงบนรถไฟ ตารางเวลาบนรถไฟแจ้งว่าจะมาถึง Irkutsk เวลาสี่โมงเย็น แต่ฉันลืมบวกเวลาท้องถิ่น ซึ่งตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มกว่าแล้ว ร้านค้าทุกแห่งปิดหมด ฉันเลยต้องหิ้วท้องไว้รออาหารมื้อเช้า
ขณะที่เปิด Facebook เห็นเพื่อนๆ โพสต์ภาพอาหารไทยน่าทาน ฉันอดคิดถึงอาหารบ้านเกิดไม่ได้ รสชาติที่คุ้นเคยกลายเป็นสิ่งที่โหยหาอย่างที่สุดในค่ำคืนนี้
นี่คือบันทึกตอนสุดท้ายของการเดินทางบนรถไฟ 5 วัน 4 คืน
เมื่อถึงเวลาที่ต้องจากลา และฉันได้เริ่มต้นทำความรู้จักกับไซบีเรียในบทใหม่
Nim Journey 
Leave a Reply