เราอยู่บนเครื่องบินของการบินไทย มุ่งหน้าสู่กรุงอิสลามาบัด เมืองหลวงของปากีสถาน — จุดเริ่มต้นของเส้นทางสู่ Karakoram Highway ถนนสายประวัติศาสตร์ที่ทอดยาวไปตามเทือกเขาสูงชัน ผ่านหมู่บ้านเล็ก ๆ ชาวพื้นเมือง วิถีชีวิตที่เหมือนหยุดนิ่งอยู่ในอีกยุคหนึ่ง และร่องรอยอารยธรรมจากยุคอเล็กซานเดอร์มหาราช ยันอิทธิพลของตาลีบัน อดีตเส้นทางสายไหมที่เชื่อมตะวันตกกับตะวันออก—เส้นทางที่ไม่ใช่แค่พาผู้คนเดินทาง แต่ยังนำความเชื่อและความรู้ไปไกลถึงอีกฟากของโลก
…แต่เรายังไปไม่ถึงตรงนั้นเลย
เวลาล่วงเลยมาถึงเวลาลงจอด แต่เครื่องบินก็ยังวนไปวนมาอยู่บนท้องฟ้า ฉันเริ่มสงสัย — นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
และแล้วเสียงกัปตันก็ดังขึ้น… “ไม่สามารถนำเครื่องลงจอดที่อิสลามาบัดได้ เนื่องจากสภาพอากาศเลวร้าย มีพายุฝนฟ้าคะนอง…”
(เว้นจังหวะนิดหนึ่งเหมือนลังเล) “…จึงต้องนำเครื่องไปลงที่ละฮอร์แทนครับ”
โอ้โห… เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เจอเหตุการณ์แบบนี้ ใจหนึ่งก็แอบลุ้นว่าจะพากลับกรุงเทพฯ ซะแล้วมั้งคืนนี้!
ละฮอร์ห่างจากอิสลามาบัดประมาณ 270 กิโลเมตร ใช้เวลาบินอีกราวครึ่งชั่วโมง กัปตันพาเครื่องลงอย่างนิ่มนวลดีมาก — ที่นี่ไม่มีวี่แววของพายุหรือฝนเลย เรานั่งรอกันอยู่บนเครื่องอีกราวชั่วโมงกว่า ๆ จนกระทั่งท้องฟ้าที่อิสลามาบัดเริ่มเปิด เราจึงได้บินกลับไปอีกครั้ง
ระหว่างทางกลับ เมฆฝนยังคงหนาทึบ ทำเอาหลายคนลุ้นในใจว่าจะลงได้ไหม… จนกระทั่งเครื่องบินแตะพื้นอย่างปลอดภัย — ต้องขอบคุณกัปตันของการบินไทยที่พาพวกเราฝ่าพายุมาได้อย่างมั่นคง
หลังจากนั้น กระบวนการ Immigration ก็ผ่านไปได้ด้วยดี แม้ฉันจะถูกเรียกไปสอบถามเล็กน้อยเกี่ยวกับชื่อโรงแรม (คงเพราะหน้าตาเอเชีย+ชื่อไทย ไม่ค่อยแมตช์กับลุคของนักท่องเที่ยวทั่วไปกระมัง)
โชคดีที่อัลตาฟ ไกด์ประจำทริป พร้อมคนขับรถก็มารอรับพวกเราอยู่แล้ว พาเราเดินทางต่อไปยังที่พัก “GC Hotel” — ถึงที่นั่นประมาณตีสอง และนัดออกเดินทางอีกทีตอนหกโมงเช้า…
หมายความว่าพวกเรามีเวลานอนกันแค่ไม่กี่ชั่วโมง
แต่แปลกนะ… ทั้งที่เหนื่อย ทั้งที่แทบไม่ได้หลับ แต่ใจกลับรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก เหมือนร่างกายกำลังจะได้ออกไปสัมผัสสิ่งใหม่ ๆ ในโลกอีกมุมหนึ่ง
และนี่… แค่วันแรกเท่านั้น
Nim Journey 
Leave a Reply