Nim Journey

เส้นทางจาก มะนาลี (Manali) สู่เลห์ (Leh) เป็นถนนสายเก่าแก่ที่เชื่อมโยงดินแดนลาดักค์กับโลกภายนอก แม้ปัจจุบันจะมีเที่ยวบินตรงจากหลายเมืองของอินเดียสู่เลห์ แต่ฉันยังคงเลือกเดินทางผ่านเส้นทางสายนี้ เพื่อสัมผัสความยิ่งใหญ่ของขุนเขา และทำความรู้จักกับพื้นที่ห่างไกลที่แตกต่างจากอินเดียที่เราคุ้นเคย

จุดเริ่มต้นแห่งการเดินทาง

หลังจากพักที่มะนาลีสองคืน เราออกเดินทางโดยรถจี๊ปพร้อมคนขับ เส้นทางนี้กินเวลาสองวันหนึ่งคืน และต้องข้ามผ่านเทือกเขาสูง ทิวทัศน์สองข้างทางเริ่มเปลี่ยนไป จากหุบเขาเขียวชอุ่มของมะนาลี สู่ภูมิประเทศที่แห้งแล้งและเวิ้งว้างของลาดักค์ ถนนเส้นนี้เปิดให้เดินทางได้เพียงช่วงสั้น ๆ 4 เดือนของปี ระหว่างเดือนมิถุนายนถึงกันยายน ก่อนที่หิมะจะปกคลุมเส้นทางจนไม่สามารถสัญจรได้ แปดเดือนที่เหลือจึงเป็นช่วงเวลาแห่งการพักฟื้นของธรรมชาติและชาวบ้านในแถบเทือกเขาหลังจากได้เก็บเกี่ยวสะสมเสบียงอาหาร และในขณะเดียวกันก็เป็นช่วงเวลาแห่งการเฉลิมฉลองของคนในหมู่บ้านกันเองด้วย แต่ปัจจุบันเปลี่ยนไปแล้ว เนื่องจากการเดินทางที่สะดวกมากขึ้น การท่องเที่ยวในพื้นที่เลห์ก็เป็นที่นิยม นักท่องเที่ยวสามารถบินเข้าได้สะดวกรวดเร็วเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมง

ช่วงแรกของเส้นทาง เรายังเห็นทุ่งหญ้าสีเขียวอ่อนชื่นใจ ตัดกับภูเขาสูงที่รายล้อม แต่เมื่อเข้าสู่เขตแห้งแล้ง สีเขียวเริ่มเลือนหาย เหลือเพียงโทนสีน้ำตาล แดง และเหลืองของดิน หิน และกรวดที่เปลี่ยนสีไปตามแร่ธาตุที่ประกอบอยู่ในเทือกเขา แสงแดดสะท้อนกับพื้นหินเหล่านั้น ทำให้ภูเขาดูระยิบระยับราวกับผืนผ้าใบที่ธรรมชาติสรรค์สร้าง

ระหว่างทาง เราเห็นฝูงจามรีเดินเล็มหญ้าตามเนินเขา และบางจุดก็พบกับกระท่อมเล็ก ๆ ของชาวบ้านที่อาศัยอยู่ในพื้นที่อันห่างไกล บางช่วงของถนนมีป้ายบอกระยะทางและป้ายเตือนเรื่องความปลอดภัย ทำให้เราต้องคอยลุ้นไปกับคนขับในทุกโค้งริมขอบผา

ข้ามผ่านความเวิ้งว้างและโดดเดี่ยว

แสงแดดเจิดจ้า ส่องกระทบพื้นหินและทรายให้ระยิบระยับ แม้ดูร้อนแรง แต่กลับมีอากาศเย็นเฉียบโอบล้อม เพราะขณะนี้เราเดินทางอยู่บนความสูงกว่า 3,000 เมตร ฉันโบกมือทักทายกลับไป เมื่อเห็นคนงานต่าง ๆ ทักทายมายังรถของเรา ในดินแดนที่ห่างไกล ไร้ผู้คนเป็นระยะ การได้พบเจอกับใครสักคนระหว่างทาง ช่างเป็นเรื่องน่ายินดีที่ทำให้หัวใจอบอุ่น ว่าเราไม่ได้เป็นเพียงกลุ่มเดียวที่เดินทางบนเส้นทางนี้ แต่ยังมีชีวิตที่ดำเนินไปอย่างเรียบง่ายและสงบอยู่รอบตัวเรา

ระหว่างทาง ฉันสังเกตเห็นป้ายสัญลักษณ์ที่บ่งบอกถึงวัดพุทธเก่าแก่ที่ซ่อนตัวอยู่ในหุบเขา บางช่วงของเส้นทางมีลำธารน้ำแข็งไหลผ่าน ทำให้เกิดหมอกเย็นที่ลอยคลุ้งไปตามสายลม การเดินทางกลางความสูงกว่า 3,500 เมตรเหนือระดับน้ำทะเล ทำให้เราต้องปรับตัวให้ช้าลง ดื่มน้ำมากขึ้น และระมัดระวังอาการแพ้ความสูง ฉันเองก็เริ่มรู้สึกมึนหัวเล็กน้อย แม้จะพยายามปรับตัวแล้วก็ตาม

คืนแรกบนความสูง 4,000 เมตร

เราค้างคืนที่ Sarchu จุดแวะพักบนเส้นทาง ณ ความสูงกว่า 4,000 เมตร ที่นี่ไม่มีลักษณะของเมือง มีเพียงเต็นท์ที่พักไม่กี่แห่งเรียงรายอยู่กลางหุบเขา คืนนั้นอุณหภูมิลดต่ำถึง -4 องศาเซลเซียส ลมแรงพัดตีเต็นท์ดังอู้ ฉันแทบไม่อยากขยับตัว เพราะรู้สึกมึนหัว เวียนศีรษะอย่างหนัก สุดท้ายต้องเข้านอนเร็วโดยไม่ได้ทานอาหารค่ำเลย

เช้าที่สดใสและการเดินทางต่อ

เมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ฉันรู้สึกดีขึ้นมาก ร่างกายสดชื่น อากาศเย็นยะเยือกแต่เต็มไปด้วยพลังของธรรมชาติ ภูเขาสองฟากขนาบเราไว้ราวกับโอบกอด หมอกบาง ๆ ลอยต่ำเหนือพื้นดิน แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องลงมาทำให้ทุกสิ่งดูงดงามจับใจ ฉันเริ่มตกหลุมรักสถานที่แห่งนี้อย่างแท้จริง และอยากใช้เวลาอยู่ที่นี่ให้นานขึ้น

แต่เรายังต้องเดินทางต่อ สู่เส้นทางที่สูงขึ้นไปอีก เราไต่ระดับผ่าน Gata Loop ซึ่งเป็นถนนคดเคี้ยวกว่า 20 โค้ง จนไปถึง Taglang La ซึ่งเป็นถนนที่สูงเป็นอันดับสองของโลกที่ระดับ 5,328 เมตรเหนือระดับน้ำทะเล จากจุดนี้ เราค่อย ๆ ลงจากความสูง ทิวทัศน์เริ่มเปลี่ยนไปอีกครั้ง พื้นที่เริ่มมีแม่น้ำ ลำธาร และพืชพรรณให้เห็นมากขึ้น ฝูงแพะและจามรีเดินเรียงกันไปตามไหล่เขา เป็นภาพที่แสดงถึงความกลมกลืนระหว่างมนุษย์และธรรมชาติ

สู่เลห์ ดินแดนแห่งความสงบ

เมื่อใกล้ถึงเลห์ เราเริ่มพบชุมชนเล็ก ๆ ผู้คนเลี้ยงสัตว์ เช่น แพะ แกะ และจามรี ทิวทัศน์รอบข้างทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกำลังเข้าสู่ดินแดนแห่งความสงบที่แท้จริง นี่คือครั้งแรกที่ฉันได้สัมผัสกับการเดินทางบนเส้นทางที่สูงเสียดฟ้า ได้รู้จักกับธรรมชาติในรูปแบบที่ไม่เคยพบมาก่อน และได้เรียนรู้ว่าความงามของโลกไม่ได้มีเพียงแค่สิ่งที่คุ้นเคย แต่ยังมีมิติที่กว้างใหญ่และเต็มไปด้วยความมหัศจรรย์ให้ค้นหาเสมอ ฉันตั้งใจไว้ว่า ครั้งหน้า ฉันจะกลับมาเดินทางบนเส้นทางนี้อีกครั้ง เพื่อเก็บเกี่ยวประสบการณ์ที่ลึกซึ้งขึ้น และอาจได้ค้นพบสิ่งใหม่ ๆ ที่ไม่เคยได้สังเกตมาก่อน